என் மொபைல் நம்பரை மறந்த மஞ்சக்காட்டு மைனா..

நேத்து எல்லா workersக்கும் கொடுக்க வேண்டிய சம்பளப் பணம் துபாயிலிருந்து வந்து சேந்துச்சு...
வீட்டுக்கு வந்து ,அத எத்தனதடவ கணக்குப்பாத்தாலும் ஏதோ இடிக்கிற மாதிரியே இருந்துச்சி..கால்குளேட்டர தேடினாக்கா..எங்க வைச்சேன்னு தெரியலை.. கணிப்பொறிய வேற ஒரு புரோகிராம் லோடு செய்ய குடுத்துருந்தேன்..

சின்ன வயசுல நா நல்லா மனக்கணக்கு(?) போடுவேன்.. ஆனாக்கா காலேஜ் சேந்ததுலயிருந்து சின்ன ,சின்ன கணக்குக்கு கூடகால்குலேட்டர் யூஸ் பண்ண ஆரம்பிச்சி அதுவே தவிர்க்க முடியாதாயிடுச்சு...

நாம உபயோகப்படுத்தாத திறமை நம்ம கிட்டேருந்து படிப்படியா மறைஞ்சி போயிடும்பாங்களே.. அது நெசந்தேன் போலயிருக்கு..

அதே போலத்தேன் மொபைலும்.. முன்னாடி ஊர்ல போன் மாத்தரம் இருந்த போது நெறய நம்பர்கள நெனவில வைச்சிருப்பேன்..ஒரு தடவை கூட பேசியே இல்லாத கயல்விழி வீட்டு நம்பரகூட...
[ எங்க ஸ்கூல் பசங்க என்னியவிட சூப்பர் மெம்மரி,ஊர்ல இருக்குர எல்லா வயசுபொண்ணுங்க வீட்டு போன் நம்பரையும் வாய்ப்பாடு கணக்கா மனப்பாடமா சொல்லுவாய்ங்க.. ஆனாக்கா ஆறாம் நம்பர் வாய்ப்பாடு கேட்டாக்கா.. பெரும்பாடுத்தேன்..]

ஆனாக்கா.. மொபல் வந்ததுக்கப்பறம் அதுக்கான அவசியம் இல்லாம போச்சா?.. காலப்போக்குல.. மொபைல் இல்லேன்னாக்கா.. முக்கியமான நாளு நம்பரை தவிர அவசரத்துக்கு மத்த நம்பர்கள் நினைவில் நிக்கறதில்லை..

கால்குலேட்டர மேஜை டிராயர்ல தேடிக்கினிருந்த போது என்னோட கண்ணுல பட்டது.ஏர்டெல் சிம்கார்டோட கூடிய கவர்..

சில சமயங்களுல.. சில பொருள்களை பாக்கும்போது அவை டைம் மிஷின் மாதிரி வேலை செஞ்சி நம்மோட மலரும் நினைவுகள தூண்டி விட்டுடும்.அந்த நினைவுக்கே உரித்தான மனநிலைய இப்ப நியாபகப்படுத்தும்..

அந்த சிம்காட்டுக்குள்ள என்னா மலரும் நினைவு இருக்குங்கறிங்களா?..நீங்களும் வாங்க டைம் மிஷுனுல என்னோட.(டிக்கெட்டுக்கு காசுலாம் இல்ல.. சொம்மா ஃபிரிதான்..ஹிஹி..).
சொய்ய்ய்ய்ய்ய்ன்ன்ன்ன்ன்ங்க்க்க்க்க்க்க்

அது நான் துபாயிலருந்து , தோஹாவுக்கு மாற்றலானதுக்கு இடைப்பட்ட ரெண்டு மாசம் லீவுக்கு ஊருக்கு போன காலம்.

படிக்கிற வயசுலருந்தே எனக்கு ஒரு ஆசை.. என்னான்னாக்கா.. வேலை செய்யும் போது ஏதாவது கோர்ஸுல சேந்து படிக்கனுமுன்னு..
ஏற்க்கனவே வேலையில இருக்கறதால ஒரு தன்னம்பிக்கை, பாடம் நடத்துறவருங்க்கூட நம்ம மேல ஒரு மரியாதையா இருக்கிறது,மெச்சுரிட்டியான மனநிலை,
படிக்கிறது நாம சம்பாதிச்ச பணத்துலங்கரதுனால ஒரு திருப்தி,விடுபட்ட கல்லூரி நினைவுகளை நினைவு படுத்துவது.
அனுபவ அறிவோட கூடிய நண்பர்கள்ன்னு பல காரணங்கள்.

சரி ரெண்டு மாசம் லீவ கலாட்டாவா எஞ்சாய் பண்ணிட்டு ,கடைசி பதினைஞ்சி நாள் சென்னைக்கு போயி டி நகர் பக்கத்துல ஒரு ஓட்டலில் தனியா தங்கிட்டேன்..பதினைஞ்சி நாள்ங்கரதால டிஸ்கவுன்டெல்லாம் குடுத்தாய்ங்க..(அதுக்கு முன்னாடியே.. நார்மல் ரேட்ட ஏத்திபுட்டாய்ங்கன்னு பின்னாடிதேன் தெரிஞ்சிது.).
பக்கத்துலருக்குர ஒரு PLC டிரெனிங் சென்டருல சேந்துப்புட்டேன்..


கிளாஸ் அன்னிக்கு போய் பாத்தாதேன் புரியுது.என்னோட பேட்ஜில கூட படிக்கிறவிங்க கேரளாவை சேர்ந்த பசங்க.. இங்கவே தங்கி ரெண்டு வருஷ கோர்ஸ் படிக்கிறாய்ங்களாம்.எனக்கும் கொஞ்சம் மலையாளம் தெரியுங்கரதுனால,சரின்னுட்டு அவிங்ககூட நல்லா பிளேடு போட ஆரம்பிச்சேன். மூனே நாளுல எங்க்கூட ஒட்டிக்கிட்டாய்ங்க.. மாமா.. மச்சான் ரேஞ்சிக்கி..

காலையில கிளாஸு.. "எல்லாரும் படிக்கவரும்போது.,. நீ மட்டும், நான் படிச்சிருக்கேன்னான்னு செக் பண்ண வர்ர"ன்னு சாரு சிரிச்சிக்கிட்டே சொல்லுவாரு..
மதியானத்துக்கு மேல ஒவ்வொரு நாளும் ,ஒரு ஏரியாவை எங்க டீம் ஊர் சுத்த கெளம்பிடும். எந்த ஏரியாவுக்கும் ஓரவஞ்சனை செய்யப்டாதுன்னு ஒரு கொள்கை..
நகர்வலத்தை மொதல்ல.. பக்கத்திலருக்குற கம்புட்டர் சென்டருலயிருந்து ஆரம்பிப்பாங்க..
மொத மொத என்னிய கூட்டிக்கிட்டு போவும்போது..நாங்க்கூட பசங்களுக்கு படிக்கரது எம்புட்டு ஆர்வமுன்னு தப்பு தப்பா நெனச்சிப்புட்டேன்..
அங்க போயி பாத்தா.. ரிசப்ஸனுல கலக்கலா ஒரு பொண்ணு.. பேரு வித்யாவாம்.கொஞ்சம் கருப்பாயிருந்தாலும் களையான முகம்,புன்னகையை பசைபோட்டு முகத்துல ஒட்டி வைச்சுக்கிட்டாய்ங்களோ,கடைசி வரை ஒரு இஞ்ச் கூட கொறையல,சூப்பரு... நா சுய நெனைவுக்கு வந்து தொறந்த வாயை மூடறதுக்குள்ள "வாங்க..என்ன இன்னிக்கி லேட்டு?. இவிரு உங்க டீமுல புதுசான்ன்னு என்னிய பாத்துகிட்டே கேட்டாய்ங்க...".
என்னவோ சொந்தக்காரங்கள கூப்புடுர மாதிரி கூப்புடராய்ங்களேன்னு அதிசயமா பாத்தாக்கா,பின்னாடிதேன் தெரியது.. படுபாவிங்க..
ஆறு மாசமா.. வாரத்துக்கு வாரத்துக்கு ஆறு நாள் (ஞாயிற்றுக்கிழமை லீவாமில்ல..)வது தவறாம வந்து ஏதாவது கம்புட்டர கோர்ஸ் பத்தி விசாரிக்கர கணக்கா.. ஜொள்ளிக்கிட்டிருக்காய்ங்கன்னு..(கிளாஸு வேற எடத்துலயாம். அதனால சேரவே இல்லியாம்).
இதுல வேற "எங்க டீமுக்கு தலிவரே இவிருதேன்"ன்னு ஆப்பு வைச்சுட்டானுங்க...
என்னியயும் "இப்பிடி எத்தனை பேரு கெளம்பியிருக்கீங்க?ன்ற ரீதில ' சேத்துப்புட்டாய்ங்களே..மக்கா..

அடுத்து பீச்..பார்க்ன்னு.. எங்கயும் ஃபிரியா நடக்க முடியலை.. அங்கங்க .. காதலர்கள்(அப்பிடின்னு சொல்லலாமா?).. வெளியிடத்துல கூச்சமேயில்லாம மடிலெல்லாம் படுத்துக்கிட்டு.. நாமதேன் வெக்கப் பட்டுக்கிட்டு ,அவிங்களை டிஸ்டட்ப் பண்ணவேண்டாமுன்னு ஒதுங்கி நடக்க வேண்டியிருக்கு.. நா நாட்டுல இல்லாத காலத்துல என்னென்னவோ மாற்றங்கள் நடந்திருக்குல்ல...பசங்கதேன் ரொம்ப கமெண்டிக்குன்னு வந்தானுங்க..நாம தூரத்துலேருந்து சைட் அடிக்கறதோட சரி.., நமக்கு அம்புட்டு தைரியமில்லிங்க்கோ...

மாலையில மனம்போன கணக்கா.. சுறுசுறுப்பா இருக்குற சென்னை தெருக்களில் நடப்பது புடிச்சிருந்துது. எம்புட்டு வேகம்?.வேலைவிட்டு வீட்டுக்கு ஸ்கூட்டில போகும் அக்கா, கல்லூரி முடிஞ்சு பஸ் நெறய வழியும் ஃபிகர்ஸ், இப்பவே புத்தக மூட்டையை வைச்சு ,வெயிட் லிஃப்ட்ங் பிராக்டீஸ் செய்யும். சின்னஞ்சிறு பிஞ்சுகள்ன்னு நேரம் போவரதே தெரியாம பராக்கு பாத்துக்கின்னு நடப்பேன்.
எல்லாரும் ஒன்னா "லண்டன்" படம் பாத்துட்டு அன்னிக்கி முழுக்க நெனச்சி,நெனச்சி சிரிச்சோம்.
மொதல்ல இது எங்க ஊரு கதைன்னு ஆரம்பிச்சாங்க..(சேட்டாக்களின் பிறவி சுபாவம் அங்கன..) ,நம்ம கிட்ட நடக்குமா?.ஏலே..உங்க ஊரு கதை லோக்கலு.. எங்க ஊரு கதை லண்டனு..எங்க ரேஞ்சே வேறன்னு கலாய்ச்சிப்புட்டேனுல்ல..(மலையாளப்படங்கள் பெரும்பாளும் லோ பட்ஜெட்டுல நாடகம் மாதிரிதேன் இருக்கும்.).
அப்புறம் அவிங்ககிட்டருந்து புதுசா ஒரு ஜடியா தெரிஞ்சிக்கிட்டேன்.அதாவது.. யாரவது சூப்பர் ஆள பாத்துட்டாக்கா.. மொதல்ல பாத்தவன் அந்த பொண்ணு காதுக்கு கேக்குற மாதிரி "மாமு என்னோட போன் நம்பர் சொல்லு"ன்னு கேப்பான். நாங்க அவனோட நம்பரை சத்தமா சொல்லனும்.
நாங்க ஸ்பென்சர் பிளாஸா போன போது நெறய மொற கேட்டு,சொல்லிக்கிட்டானுங்க.. நா அதுல கலந்துக்காம சைலண்டா சைட் ஸியிங்குல கவனம் செலுத்தினேன். பின்ன?.. மெயினா வந்ததே அதுக்குதான..ஹிஹி..

திரும்பி வரும்போது பஸ்ல ஒரு காலேஜ் மைனாக்களின் டீம் எங்கள மாதிரியே.. அவிங்களுக்குள்ளாரயே சொம்மா கலாட்டா செஞ்சிக்கின்னு வந்தாங்க.. அதுல ஒரு மஞ்சக்காட்டு மைனா.. என்னாமா சிரிச்சிக்குது.. மனசே எங்கிட்ட இல்ல,கொஞ்சம் குண்டாயிருந்தாலும்,நல்ல டிரஸிங் சென்ஸ்..,நடு நடுவுல காத்துல பறக்கும் கேசத்தை, வீணை தந்தி மீட்டற மாதிரி விரல்களால நளினமா காதுக்கு பின்னாடி நகர்த்தரதும், கேசத்து நுனியை விரல்ல சுத்தி சுத்தி வெளையாடரதும்,டிஸன்டா அடிக்கடி துப்பட்டாவை சரி செஞ்சிக்கிட்டதும்,தோழிகளோட ஜோக்குகளுக்கு வெக்கம் கலந்த சிரிப்பும் .கண்களில் தெரிஞ்ச குறும்புத்தனமும்.எதிர் பார்க்காத நேரத்துல என்மீது மின்சாரம் வீசிட்டு போன அவசர பார்வைகளும்..

என்னை மறந்து,பேக்ரவுண்டுல ஏ.ஆர். ரகுமான் மியுஸிகெல்லாம் ஒலிக்க.. மெதுவா திரும்பிப்பாத்தாக்கா.. நம்ம பசங்களும் , வாயப் பொளந்துக்கிட்டு ,ஜொள்ளிக்கிட்டிருக்காய்ங்க..

அடப்பாவிங்களா?.இன்னிக்காவது நாம தனியா வந்திருக்கக் கூடாதா?.ஒருத்தரையும் விட்டு வைக்க மாட்டேங்கராய்ங்களேன்னு உஷாராவரதுக்குள்ள..

ஒருத்தன் முந்திக்கிட்டு கேட்டேபுட்டான்.."மச்சி என்னோட மொபைல் நம்பர குடு"ன்னு.."சே.. எனக்கு ஒரு சான்ஸ் குடுக்க மாட்டேங்கராய்ங்களேன்"னு மனசுல சபிச்சிக்கிட்டே நம்பரை சொன்னேன். சொல்லி முடிச்சிட்டு பாத்தாக்கா.. எல்லா பயலுவளும் என்னிய அதிர்ச்சியா பாக்கரானுங்க.. என்னாச்சுங்கரமாதிரி பாத்தாக்கா.. "அது உன்னோட நம்பரு "ந்னு அழுவரமாதிரி சொன்னான். அப்பத்தேன் எனக்கு புரிஞ்சிது.. அட...என்னையும் அறியாம நா சொன்னது என்னோட நம்பரத்தேன்.
ஹிர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ரேய்ய்ய்ய்ய்.....
ஜ லவ் மை மனசு.. என்னோட கஷ்ட்டத்த புரிஞ்சிக்கிட்டு எம்புட்டு புத்திசாலிதனமா செஞ்சியிருக்கு?.,,ஹிஹி..
அந்த பொண்ணு வேற, நம்பரை சொல்லி பாத்துகர கணக்கா என்னிய பாத்து சிரிச்சிக்கிட்டே எதையோ கையில எழுத.. பசங்க பஞ்சராயிட்டானுங்க..
அடப்பாவி.. சைக்கிள் கேப்புல,எல்லாரும் ஆட்டோ ஓட்டரவிங்கள பத்தி கேள்விப்பட்டிருக்கேன்,நீ என்னடான்னா லாரியே ஓட்டிப்புட்டியேன்னு பொருமிட்டாய்ங்கல்ல.ஹிஹி....

ஊருக்கு வந்தப்புறம் ,எனக்கு ஒரு சந்தேகம்.. ஒரு வேளை நெசமாவே அந்த பொண்ணு போன் செஞ்சா?.. அதனால தம்பிக்கிட்ட வாங்குன சிம்கார்ட, அவங்கிட்ட குடுக்காம வேற புதுசா வாங்கி குடுத்துட்டேன்.. ரெண்டு நாளா கனவு கூட செல்போன் அழைப்பு வர்ர மாதிரி வந்துச்சு,எழுந்து பாத்தாக்கா.கல்லூரி நண்பர்கள் கிட்டயிருந்து அழைப்புகள் .பின்னாடி ஏர்போர்ட் வந்தப்பறம் கூட, போன் வராதா? ,பிளைட்ட கேன்ஸல் பண்ணிப்புடலாமின்னு காத்துருந்தேன் . ஃபிளைட்டுல ஏர் ஹோஸ்டல்.."சார் ஃபிளிஸ் மைபைல ஆஃப் செஞ்சிடுங்களேன்"னு கொஞ்சலா சொல்லறவரை மொபைலையே பாத்துக்கிட்டிருந்தேன். கடைசி வரை போன் வரவேயில்லை..ஹிம்.. எல்லாத்துக்கும் ஒரு குடுப்பினை வேனுமில்ல.. என்ன நாசொல்லறது..ஹிஹி..